W moim życiu poza GiGi jest tylko jeden Barbarzyńca – Conan! Kultowa historia muskularnego wojownika, pełna magii, krwi, okrucieństwa i miłości, która rozgrywa się w „owianych mgłą tajemnicy czasach, o których nie donoszą najstarsze kroniki”.
Wystarczy zresztą, że miejscem narodzin Conana było pole bitwy, a jego lud wywodził się od Atlantydów 🙂 nie ma opcji, to musi być doskonała historia! Ale choćby nie wiem co, nikt nie wmówi mi, że ktoś lepiej nadawałby się do tej roli od Arniego.
Przecież on miał wszystko na swoim miejscu – nawet kwadratowa szczęka doskonale pasowała do diademu (czy jak to nazwać. Zagrał idealnie: nieprzesadnie inteligentnie, siłowo, twardo, a jednak gdzieś tam ukazał ludzkie uczucia. Conan Arniego wiedział co to honor, zemsta, miłość i przyjaźń. I potrafił bosko władać mieczem. Dzięki temu filmowi chciałam mieć swój własny miecz i walczyć nim z wielkimi wężami.
Rodzice nie wytrzymali i dostałam plastikowy – lepszy taki niż żaden. Chciałam go brać nawet do szkoły, ale mi nie pozwalali 😉 w każdym razie mordowałam wszystko!
A jak bardzo chciałam być Valerią – wojowniczką z krwi i kości, która ma swojego „prawdziwego barbarzyńcę” – Conana. Teraz sobie myślę, że to był taki stuprocentowy mężczyzna, tylko bez brody. I szalona miłość i przygody i krew i miłość raz jeszcze. No czego kobieta może chcieć więcej?!
Padre widząc moją fascynację pokupował pełno książek Howarda i innych autorów, które naprawdę pięknie zdobiły naszą biblioteczkę.
Koniecznie muszę kiedyś do nich wrócić!
A na deser genialna ścieżka dźwiękowa:
